Ayden

Veertien jaar geleden werd Ayden geboren. Al vanaf de twintigweken-echo was duidelijk dat hij niet lang zou leven. Sterker nog, de vraag was of hij überhaupt levend ter wereld zou komen. Ik kreeg vlak na de echo de mogelijkheid voorgelegd om het kindje diezelfde week nog geboren te laten worden. Het idee vond ik weerzinwekkend, bovendien was er met zijn afwijking destijds een overlevingskans van ongeveer 1% (5 jaar later zou in experimentele fase blijken dat het te behandelen is, mits niertransplantatie mogelijk is). Niet dat ik me vastklampte aan die abstracte 1 op 100, maar ik vond het oneerlijk om hem die kans te ontnemen (ik wist al dat het een ‘hem’ was, want de nierafwijking die de echo prijsgaf, was het meest voorkomend bij jongens, waardoor de echografist het geslacht per ongeluk verklapte).

Geen pijn en geen leed – voor hem

Na enig beraad met de gynaecoloog – nee, hij zou geen pijn hebben als ik de zwangerschap zou uitdragen en nee, hij zou geen ander leed ervaren – besloot ik om mijn gevoel te volgen. Dat bleek een goede keuze te zijn. Met name voor de verwerking en het voorbereiden op wat zou komen.

Desondanks was de rest van de zwangerschap zwaar. Twintig weken lang een kind dragen dat hoogstwaarschijnlijk niet zou blijven leven. De angst dat hij in mijn buik zou overlijden en het verdriet om alles. Ik hoef dat vast niet verder toe te lichten. Ook fysiek was het zwaar. Doordat zijn nieren niet functioneerden, maakte hij geen vruchtwater aan, met als gevolg dat hij me letterlijk gebroken ribben trapte – want levendig dat was hij wel. Ik voelde iedere minuscule beweging, dag en nacht. Het was alsof ik een rollende zak aardappelen in mijn buik droeg, in plaats van een baby.

De geboorte

Uiteindelijk kwam de onvermijdelijke dag van zijn geboorte, 1 dag voor de uitgerekende datum. Nu ik er op terugkijk, kan ik wel zeggen dat het de meest pijnlijke bevalling was van de zes bevallingen die ik heb gehad. Of dat nou lag aan zijn grootte (ruim 9 pond), het feit dat er geen vruchtwater was, of het psychische effect van zinloosheid en naderend afscheid. Ik weet het niet. Maar ik herinner me de pijn als een hel. 

Toen het moment van geboorte eenmaal daar was, tuimelden liefde, chaos, verwarring en bezorgdheid door elkaar. Een applaus voor het lieve personeel van het Sophia ziekenhuis in Zwolle, dat er alles aan heeft gedaan om het draaglijk te maken voor me. Hij mocht heel even op mij liggen, een seconde of twee die voelden als tien minuten. Daarna werd hij afgevoerd, beademd en verzorgd. 

Al snel (of dat leek zo, omdat er intussen ook aan mij werd gesleuteld) kwam iemand verslag doen: het was een flinke jongen met een bijzonder goede apgarscore. Hij had tot verbazing van alle artsen zelfs geluid gemaakt – wat in theorie niet mogelijk was. Hij had zich verzet tegen al die zorgzame handen. Hij had ook nog geplast, wat ook niet te verwachten was gezien zijn gebrekkige nieren. Hoopvolle geluiden, maar helaas was daar ook een keiharde andere kant van het verhaal: hij zou nooit zelfstandig kunnen ademhalen. 

Het afscheid

Na een korte tijd op de kinderafdeling en vele onderzoeken later, werden we herenigd om hem rustig te kunnen laten sterven in mijn armen. De zuurstoffles die hem in leven hield, werd vrijwel direct ontkoppeld – het moeilijkste moment van alles. Maar ik heb hem nog gezien met een gezonde kleur, wat heel erg fijn was.

Ik ben nog steeds heel dankbaar dat ik hem even heb mogen leren kennen. Hij heeft tot aan zijn overlijden mijn hand vastgepakt (reflex of niet, het was voor mij van belang), we hebben elkaars lichaamswarmte gevoeld, we hebben oogcontact gehad. Het verbaast me soms hoe alles van die dag in mijn geheugen staat gegrift. Terwijl ik aan de rest van het jaar 2008 of andere willekeurige jaren over het algemeen geen bijzondere herinneringen heb.

Een plekje op het web

Het is fijn om het weer eens op te schrijven. Niet omdat ik het niet heb kunnen verwerken. Dat station ben ik al lang geleden, in de tweede helft van de zwangerschap, gepasseerd. Ook niet omdat ik mezelf zo zielig vind, want dat vind ik niet. Ik denk er zelfs met warme gevoelens aan terug: Ayden heeft me in zijn paar uur durende leven veel geleerd en veel gebracht. Ik schrijf het op om er niet aan voorbij te gaan vandaag. Meestal plaats ik een foto, vorig jaar maakte ik een tekening, dit jaar is het een stukje tekst. 

Ik heb mijn verhaal al vaker gedeeld, maar in de archieven van internet kan ik het niet meer vinden. Nu heeft hij weer een nieuw plekje op het wereldwijde web: Ayden Jiro – 8 januari 2008.