Karel de tamme kauw

Begin augustus viel het ons op dat een bepaald kauwtje uit de buurt wel heel erg tam en nieuwsgierig leek. De vogel kwam dagelijks buurten, totaal niet onder de indruk van onze nabijheid. Hij (of zij?) naderde zelfs zo dichtbij, dat het onvermijdelijke geschiedde: we gingen hem voorzichtig wat te eten geven. Iets in ons DNA wil nou eenmaal beestjes voeren.

Kauwtjes blijken weinig veeleisend te zijn. Alles met een gezonde voedingswaarde gaat moeiteloos het snaveltje in. Van komkommer tot de zaadjes op een broodkorst en van een stukje appel tot doorsnee vogelvoer. Het werd echter al snel duidelijk dat kattenbrokjes voor deze tamme kauw pas echt een ware traktatie waren.

Hij kwam meermaals per dag, met gepaste brutaliteit, een portie opeisen. Daarbij nam hij zonder pardon plaats op onze arm, schouder of hoofd om vervolgens het aangebodene op zijn gemak op te peuzelen. Stank voor dank geldt blijkbaar ook voor kauwtjes, want als je niet uitkeek, deponeerde hij na afloop een subtiel fluimpje op je rug.

Ongeduldige gast

Inmiddels was de kauw ook voorzien van naam: Karel(tje). Als onze gevederde gast niet snel genoeg op zijn wenken werd bediend, tikte hij ongeduldig met zijn snavel op het raam om vervolgens met een hypnotiserende blik naar de voederbak vol kattenbrokjes te staren. Aangezien telekinese niet zijn sterkste punt is, was het aan ons de taak om zo snel mogelijk aan zijn behoeftes te voldoen en zo luidkeels protest te voorkomen.

De eerste kennismaking was ook de start van een zeer warme periode. Water om in te baden en van te drinken was niet aan te slepen. Regelmatig zat hij hijgend op mijn schouder in de schaduw van het zonnescherm.

Hij kwam niet alleen voor de all-in-service, soms bleef hij hangen voor een aai over de bol (waarbij hij zijn kopveertjes elegant oprichtte), om een beetje rond te hupsen, gewoon even wat te kletsen of om de katten uit te lachen.

Tijdens die bezoekjes nam hij het ‘samen delen’ van consumpties soms iets te letterlijk, maar ach, zo’n klein vriendje kan wel een potje breken.

Ook speelde Kareltje graag spelletjes met mijn jongste zoon, zoals ‘steentjesleep’ waarbij het de bedoeling was om steentjes van elkaar af te pakken.

In bovenstaand filmpje zie je goed hoe speels hij is.

Het legenestsyndroom

Dat ik in verleden tijd schrijf, betekent niet dat hij inmiddels het leven heeft gelaten. Kareltje blaakt van gezondheid. Hij kwam bij ons als een verfomfaaide puber met een wilde donsverentooi en is in bijna drie maanden uitgegroeid tot een prachtige, volwassen kauw in een keurig net verenpak.

Hij heeft aansluiting gevonden bij soortgenoten en afgelopen week bleek dat hij ons steeds minder vaak nodig heeft. Natuurlijk vind ik dat jammer, maar voor ons was het een welkome afleiding in een periode die dankzij de coronapandemie wat minder afwisselend is dan gewenst. Wat zijn kauwtjes grappig, intelligent en sociaal!

Ik zal de gezelligheid missen, maar gelukkig heb ik geen last van het legenestsyndroom. Het is juist fijn om te zien dat hij, inmiddels met een vaste partner, tussen zijn soortgenoten verblijft. Want hoe leuk, leerzaam en gezellig het ook is, een wilde vogel hoort nou eenmaal in het ‘wild’ en niet op mijn tuinbankje smekend om kattenvoer of een broodkapje.

Gelukkig hebben we de foto’s en filmpjes nog (als je dit via mobiel bekijkt, kun je de filmpjes het best even aanklikken naar YouTube zelf voor volledig beeld), én hij heeft een pagina in mijn artjournal verworven!