Het eerste blog van 2019

Zo ineens is het 2019. De decembermaand is spreekwoordelijk voorbij gevlogen. Eigenlijk is heel december compleet langs me heengegaan. Bij vlagen moest ik mezelf dwingen pas op de plaats te maken, de burn-outsymptomen lagen al weer hijgend op de loer, als een troep ongecontroleerde, hongerige wolven. De relapse mag dan wel de trend van het moment zijn, ik zit er niet zo op te wachten, geloof ik.

Kwetsbaar dun laagje

Als fervent aanhanger van de selffulfilling prophecy, roep ik heel hard dat ik weer nagenoeg de oude ben. Eigenlijk niet eens omdat ik dat zo graag wil geloven, maar ook omdat het echt zo voelt. Ik bén weer nagenoeg de oude.

Toch merk ik dat het een kwetsbaar dun laagje is. Met dat laagje is verder niks mis, het zit als gegoten. Zolang er niet teveel aan geplukt wordt althans, dus ik ben op mijn hoede. Tevens vraag ik me dan af of het ooit weer echt helemaal goed komt. Categorie olifantshuid, als het ware. Men zegt van niet, maar daar geloof ik voorlopig nog niets van.

Ik heb wel maatregelen moeten nemen. In de volksmond ook wel ‘keuzes’ genoemd. Zo zat ik in oktober nog vol wilde plannen, drie weken later had ik ineens, geheel onverwacht een baan. Aanvankelijk dacht ik nog dat ik dat doodleuk kon combineren met al die creatieve en artistieke projecten van mij, maar dat bleek al snel een goede grap.

Degradatie van de plannen

Ik ben nu ruim twee maanden verder en moet bekennen dat ik mijn plannen moet degraderen tot toekomstplannen. Ditmaal is het echt geen onbewust excuus, omdat ik eigenlijk niet durf, of niet weet waar te beginnen. Ik was er echt klaar voor om iets op te starten op gebied van illustreren en/of tekenen/schilderen/fotograferen in opdracht.

Goeroes en oude wijzen zeggen dat je je nooit moet verontschuldigen voor weloverwogen keuzes die je maakt. Het excuus dat als een soort slecht zittend rekverband een onnodige verklaring moet ondersteunen. En omdat zij het kunnen weten, slik ik die sorry dat ik alle door jullie geplaatste tekenopdrachten voorlopig niet kan uitvoeren, maar in.

Van uitstel komt heus geen afstel

De koers is gewijzigd. Ik ben niet meer de duizendpoot die ik was, dus nieuwe tekenopdrachten neem ik voorlopig sowieso niet meer aan. Reeds uitstaande opdrachten laat ik even voor wat ze zijn.

Maar selffulfilling prophecy’s of niet, van uitstel komt geen afstel hoor, daar waak ik voor. Wat in het vat zit…

Moraal van dit eerste blog van 2019

Ik had niet voorzien zo snel werk te vinden. Het mezelf inwerken en mijn plek vinden in inmiddels vier banen (deels vrijwilligerswerk, maar niet minder inspannend), kosten me zoveel energie dat ik ’s avonds Netflix vooral met mijn ogen dicht bekijk. Slaapthee/druppels/pilletjes/oefeningen heb ik bijna niet meer nodig voor een goede nachtrust. Dat laatste is dan wel weer een goed teken, want blijkbaar is mijn huidige stresslevel niet opgewassen tegen de vermoeidheid en dat is wel eens heel anders geweest.

Moraal van het verhaal: voorlopig stort ik me met name op werk en gezin. Op de voet gevolgd door blijven bloggen. Tekenen zal ik nog wel doen, maar dan met name om de blogs te ondersteunen. Foto’s maken, ja graag, dat dan weer wel. Wanneer er maar gelegenheid is. En dat hangt dan weer samen met bovengenoemde én de weersomstandigheden. Want hoeveel professionele fotografen ook beweren dat werkelijk alle weersomstandigheden geschikt zijn, de (onbewerkte) foto die ik onlangs in de regen schoot, is toch een beetje droevig.