Dertig jaar later

Het leuke aan social media vind ik dat het een makkelijk middel is om mensen uit het ‘verleden’ op te sporen. Hoewel ik op zich niet eens zo’n fantastisch geheugen heb, weet ik nog redelijk wat namen van weleer op te lepelen, die zich blijkbaar hardnekkig in mijn langetermijngeheugen hebben genesteld. Zodoende heb ik tussen mijn Facebook-volgers aardig wat oud-klasgenoten, die in de afgelopen jaren bij tijd en wijle spontaan in mijn herinneringen zijn komen opploppen.

De onzekere tienerjaren

In mijn overwegend fijne middelbareschooltijd was ik, met name in het begin, enigszins verlegen. En zoals wel meer tieners, ben ik de gehele schoolloopbaan behoorlijk onzeker geweest over zo’n beetje alles. Net iets jonger dan de meeste klasgenoten, zonder de – blijkbaar heel belangrijke – merkkleding van die tijd, met een uitgesproken muzieksmaak en totaal geen sociaal vaardig talent. In de loop der schooljaren ontwikkelde ik mij als een meisje dat nog steeds niet goed aanvoelde wat de ‘do’s en dont’s’ zijn voor de gemiddelde puber. Ik werd iemand die nergens bij hoorde, maar ook nergens echt uit de groep lag. 

Het uiteindelijke gevolg: ik kon in de laatste jaren van de HAVO met de meesten wel overweg. Ik ging in tussenuren stiekem zwemmen met de ‘stoerste jongen van de klas’ of poolen met de ‘vage rockers’ en soms hing ik in het stinkende ‘rookhol’ met meiden die me een jaar ervoor nog pestten. In de pauzes en na school ging ik veel om met de lieve, rustige meisjes van de klas en tussen de bedrijven door zwierf ik een beetje rond tussen verschillende groepjes, zonder een vast honk te hebben.

Na het eindexamen

Een aantal van bovengenoemden zijn tot op vandaag vrienden gebleven. Anderen ben ik pas jaren na het eindexamen zijdelings gaan volgen en spreek ik zo nu en dan via social media, app of in levende lijve. Tijdens een van die gesprekken ontstond het idee om een mini-reünie te organiseren tussen mensen die vroeger ook wel met elkaar omgingen. Het is dit jaar immers dertig jaar geleden dat we eindexamen deden. Na het over en weer noemen van wat klasgenoten die iedereen wel min of meer nog steeds (her)kent, of namen die juist totaal geen lampje laten branden, ontstond er een groepje van zo’n tien geïnteresseerden. 

Gisteren was het zover: we troffen elkaar uiteindelijk met zeven personen (met een achtste die later aanschoof en een negende die nooit bij ons in de klas heeft gezeten, maar dat is weer een ander verhaal). Wat is dat gek en grappig om elkaar na dertig jaar weer te zien. De algehele conclusie was: ook al zijn we in de ogen van onze kinderen een stelletje oude schapen bij elkaar: vanuit onze eigen visie is geen van ons een spat veranderd. Oké, zo hier en daar een grijs haartje en rimpeltje, maar de stemmen, lichaamshouding en manier van doen is goed geconserveerd gebleven. 

Nostalgie alom

Uiteraard werden er veelvuldig herinneringen opgehaald. De nostalgie vloeide rijkelijk; namen van leraren en andere klasgenoten passeerden de revue, met veel ‘oh ja, die’ en ‘oh ja dat’, stille liefdes, geheime briefjes en andere grappige verhalen. Toegegeven, dan voel je je toch wel even oud. Zeker als je in ogenschouw neemt dat een deel van ons kinderen heeft die ouder zijn dan wij destijds waren. 

Ik besefte ineens dat er niets meer over is van dat schuchtere, onzekere meisje van toen. Sociaal vaardig ben ik misschien nog steeds niet (al weet ik dat vaak wel tactisch te verbergen), maar mijn broosheid en behoefte ergens bij te horen heb ik in de loop der jaren laten varen. Wat had ik dát graag aan de tienerversie van Yukiko willen vertellen: al die onzekerheden en tranen van toen, zijn de anekdotes van dertig jaar later.

Mocht je als oud-klasgenoot uit eindexamenklas ‘92 nou denken: ‘hier was ik graag bij geweest’, laat het mij weten en je bent welkom bij een eventuele vervolg-editie!