Blue monday, om vrolijk van te worden

Vandaag was het Blue Monday. De meest depressieve dag van het jaar. Er is zelfs een formule voor, die overigens kant noch wal raakt, maar dat past dan wel weer bij het fenomeen blauwe maandag.

Hoewel ik mijzelf een periode lang heb afgevraagd of ik depressief aan het worden was, heb ik vandaag geen spoortje kunnen ontdekken van somberheid. Het was gewoon een maandag zoals alle andere: oftewel de enige dag van de week waarop je voelt dat het weekend een dag te kort duurt. Wel stond ik door alle media-aandacht voor deze internationale dag, even stil bij het thema depressie.

Depressie of zware neerslachtigheid?

Depressie is een nare ziekte die veel te weinig serieus wordt genomen. Zoals hierboven geschreven: ik heb een periode lang getwijfeld of ik depressief (aan het worden) was. Ik voldeed aan het profiel en had bijna alle symptomen. Het was geen kwestie van simpelweg een paar dagen somber zijn. Pas later hoorde ik dat het bij burn-out zijn hoort: een zware vorm van neerslachtigheid dus, inclusief het brede scala aan symptomen die ook horen bij een depressie.

Achteraf bezien had die hardnekkige somberheid weinig te maken met een zware depressie. Ik heb in mijn wanhoop en ellendigheid wel toevlucht gezocht bij Sint Janskruid, maar ik heb nooit de behoefte gevoeld om de huisarts te vragen om chemische antidepressiva. Ik was er ondanks alles vrij stellig van overtuigd dat het weer over zou gaan als ik me fysiek weer in orde zou voelen en mijn leven weer wat rooskleuriger zou worden.

Tussen de oren

Een terechte overtuiging, want ik voel me al maandenlang niet meer somber, zelfs niet nu het winter is. Dat is bij een “échte” depressie wel anders. Daar kom je, naar het schijnt, niet zomaar uit door te wachten op betere tijden. Daarom vraag ik me wel eens af waarom het weinig tot niet serieus wordt genomen. Het is best triest dat een aandoening pas wordt erkend als er gips omheen zit of er een infuus aan hangt. Al het andere zit blijkbaar “tussen de oren”.

Overigens is dat met die burn-out eigenlijk ook zo, zag ik laatst bij Sophie In De Mentale Kreukels via NPO Uitzending Gemist. Een burn-out zit tussen onze oren, want je kunt het jezelf aan laten praten. Althans, als we journalist Max Pam moeten geloven. Hij noemde in die bewuste aflevering een burn-out een modeziekte. Hij zei dit in één adem met volgens hem een vergelijkbaar voorbeeld van aangeprate modeziektes, te weten: (onder andere) bekkeninstabiliteit. Die bevinding vind ik heel bijzonder.

Bekkeninstabiliteit: trendy met terugwerkende kracht

Toen ik zwanger was van mijn oudste, 23 jaar geleden, had ik last van bekkeninstabiliteit. Maar dat wist ik toen nog niet. Het was namelijk nog niet zo hip om dat te hebben. Sterker nog: de artsen wisten niet wat ik mankeerde, behalve dat de pijn die ik beschreef op zich wel vaker voorkwam. Verder had het geen naam en was er amper iets over bekend. Ik kreeg het advies om rust te nemen. Ik kreeg een soort korset aangemeten waar een groeiende buik in paste en die van alles met me deed, behalve me van de pijn af helpen.

Blijkbaar kun je jezelf dus een ziekte, die nog niet bestaat en waar ik nog nooit iemand over had gehoord, aanpraten. Zes jaar en twee zwangerschappen later was het inmiddels wél in de mode en had mijn trendy pijn een naam: bekkeninstabiliteit. Er was toen zelfs een iets comfortabelere bekkenband ter beschikking, die eveneens niet hielp.

De burn-out is ook hartstikke hip

Zo heb ik mij blijkbaar ook een hippe burn-out aan laten praten. Dat vind ik best een prestatie, omdat ik het juist lange tijd heb ontkend. Mijn symptomen waren op de somberheid na vooral van fysieke aard. Een burn-out was wel het laatst waar ik aan dacht. Heeft iemand enig idee wat er momenteel in de mode is? Het wordt wel weer tijd voor wat nieuws eigenlijk.

Misschien moeten trendsetters en baanbrekers zich beter inlezen over het hoe en waarom van de blauwe maandag; je kunt er immers bijna niet meer omheen. Het was het eerste wat ik hoorde toen ik de radio aandeed. Op de werkvloer en op internet gonsde het #bluemonday. Afgelopen jaren zag ik dat zelfs winkels er handig op inspelen met speciale blauwe-maandagaanbiedingen. Goed nieuws:  een depressie zit toch al tussen de oren, dus het kan bijna niet meer mislukken. Aanpraatsucces gegarandeerd. Je zou er bijna vrolijk van worden!