Tunesian Love Song

Leestijd: 3 minuten

Zo tussen al die blogs over non-dualiteit door is er ook wel een keer ruimte voor een wat minder diepgaand stukje tekst. En wel over muziekherinneringen. Afgelopen kerstvakantie heb ik mijn telefoon eens flink onder handen genomen. Tijdens het opschonen van mijn data, kwam ik erachter dat er een mp3 is opgeslagen onder de naam ‘Tunesian Love Song’. Zonder het aan te klikken, wist ik direct om welk nummer het gaat. Het moet ongemerkt vele telefoons lang via mijn simkaart zijn meegereisd, want ik heb het al in geen jaren meer gehoord.

Het was een erg leuke ontdekking. Muziek is een krachtig instrument om herinneringen mee op te halen. Het wordt niet voor niets toegepast bij Alzheimer-patiënten om hun geheugen een handje te helpen. Er zijn diverse online hoorcolleges te vinden van onder andere dr. Eric Scherder en dr. Dick Swaab over dit fenomeen. Ik kan mij zo voorstellen dat wanneer ik onverhoopt ooit kom te lijden aan een vorm van dementie of geheugenverlies en ‘Tunesian Love Song’ wordt afgespeld, dat ik mijzelf weer over de stranden van Tunesië zie lopen.

Het verhaal erachter

Waarschijnlijk heeft niemand ooit van ‘Tunesian Love Song’ gehoord. Begrijpelijk, want deze naam is verzonnen. Maar ook onder de originele titel (العزام ofwel: El Aazem, zo leerde ik onlangs) zal het onder mijn lezers vermoedelijk weinig herkenning vinden. Het zou leuk zijn als ik nu met een heel spectaculair verhaal over een onmogelijke vakantieliefde kom, waarmee het een eigen blog rechtvaardigt, maar de realiteit is waarschijnlijk eerder teleurstellend dan romantisch of opzienbarend.

Ergens eind jaren ‘80 ben ik twee keer naar Tunesië op vakantie geweest. Het waren memorabele reizen, niet alleen vanwege de enorme cultuurshock die het op mij als kind gaf, maar ook omdat het best avontuurlijke vakanties waren. We maakten beide keren in korte tijd veel mee, zoals heftige regenval inclusief overstromingen, een intermezzo met kamelen tijdens een duistere avondwandeling, een taxirit in een auto zonder bodem, gestoken worden door een stekelige vis, een uitgebreid diner bij locals thuis, een spontaan van straat geplukte gids (lees: taxi-chauffeur) die ons een dag lang de leukste plekken van Tunesië liet zien, een noodbezoek aan de tandarts, een akkefietje met een tamelijk hete peper en niet te vergeten de vele kleurrijke bazaars, markten en souks. Het maakte op mij als kind veel indruk.

Tijdens een van die twee vakanties (in mijn herinnering de laatste), klonk er zo’n beetje op iedere hoek van de straat dezelfde muziek. Waarschijnlijk was het destijds een nationale nummer-1-hit. Na het nummer wel erg vaak gehoord te hebben, besloot mijn vader met wat handen-en-voeten-werk te proberen de muziek te bemachtigen. Dat lukte uiteindelijk in de vorm van een casettebandje van ietwat bedenkelijke geluidskwaliteit.

Tunesian Love Song anno 2025

Ik was helemaal vergeten dat mijn vader het nummer ooit had gedigitaliseerd en ik wist niet eens dat het in een duister hoekje van mijn telefoon zelfs in eigen bezit was. Bij het na jaren terughoren van dit nummer, waande ik mij weer dat jonge meisje van toen. Alsof de muziek een tijdmachine is. Het bijzondere hierbij is dat dezelfde klanken jou hoogstwaarschijnlijk niets zullen zeggen. Dit – afhankelijk van je leeftijd – in tegenstelling tot menig ander nummer-1-hit uit de jaren ’80. Nog waarschijnlijker is dat je de muziek verschrikt weer wegklikt, al was het maar om de erbarmelijke opnamekwaliteit, die bijna pijn doet aan je oren.

Hoewel de naam ‘Tunesian Love Song’ mij alles zegt, was ik wel benieuwd naar de originele titel en wie het nummer eigenlijk ooit heeft gezongen. Dankzij de moderne technieken duurde deze intense zoektocht wel twee seconden; ze heet Nawal Ghachem. Het blijkt niet alleen op YouTube, maar ook op Spotify te staan. Wie had dat ooit kunnen bedenken toen wij zo’n 35 jaar geleden door de stoffige straten van Tunesië struinden.

Ik neem je mee op reis met Nawal Ghachem – El Aazem: