Over blogs en acceptatie

Hoe vaak ik de afgelopen tijd al aan een blog ben begonnen en deze niet heb afgemaakt, is bijna niet meer bij te houden. Want ik schreef een stukje over het schietincident in de Utrechtse tram, maar tegen de tijd dat ik genoeg tijd had om het af te maken, was alles wat ik erover te melden had al door anderen gezegd. Dus het verdween in de digitale prullenbak.

Weken van mislukte pogingen

Ik begon te schrijven over de lente, maar het werd pardoes kouder op het moment dat ik tijd had om het te plaatsen. Daarna was frustratie onderwerp van mijn schrijflusten. Een tekst die ik nooit afmaakte, want toen ik het halverwege terug las vond ik het zinloos en oeverloos geklaag, waar niemand vrolijk van zou worden.

Ik begon daarna maar aan een stukje over mijn huidige woonplaats, maar vond wederom geen tijd om het af te maken. Inmiddels ben ik uit die ‘flow’ en kwijt wat precies de moraal van het verhaal was. Zo zijn er afgelopen dagen nog wel een paar notities geweest van mogelijke tekstjes die ik niet heb uitgewerkt of afgemaakt.

Een beetje rustig

Kortom… het is een beetje rustig op mijn blog. Wat me spontaan brengt op het wonder dat ik het een ‘blog’ durf te noemen. Een wonder is misschien overdreven, maar het is wel een langgerekt proces geweest. Het woord ‘blog’ heb ik immers jarenlang gemeden.

Liever noemde ik het ‘columns’. Want ik schreef namelijk in het beginstadium van internet artikelen en columns voor een website voor jonge ouders. Die columns ontvingen leuke reacties en zo ontstond het idee om privé ook columns schrijven.

Vreselijkste woord aller tijden

Ik belandde op ‘web-log.nl’, een platform dat overigens niet meer bestaat. Het werd steeds drukker op het wereldwijde web en zo ook op web-log.nl en vergelijkbare websites. Langzaam werd het mij duidelijk dat de columns die ik hobbymatig schreef, in internetland blogs werden genoemd.

Ik hou enorm van mooie woorden en ‘blog’ viel voor mij in de categorie vreselijkste woorden aller tijden. Gelukkig kon ik ermee wegkomen door mijn schrijfsels web-logs te noemen. Best een aardig alternatief, al vond ik columns aanmerkelijk leuker klinken.

Het lelijke woord werd geboycot

Gaandeweg ontdekte ik dat ik een aantal medestanders had die weigerden hun schrijfsels als ‘blog’ te identificeren. Hierdoor voelde ik mij al snel gesterkt in mijn besluit het doemwoord volledig te boycotten. Zodoende verbande ik ‘blog’ voorgoed (dacht ik) naar mijn denkbeeldige lijst met verboden woorden.

Waar het dan precies is misgegaan, dat weet ik tot op de dag van vandaag niet. Waarschijnlijk is het dezelfde verklaring waarom ik (onbewust) modetechnisch gezien of ver voorop loop, of ver achter. Ik draag kleding die pas jaren later door de rest van de wereld mooi wordt gevonden of ik begin er pas mee als iedereen ze naar de kringloop doet omdat het “echt niet meer kan”.

De strakke broek en ik

Een voorbeeld van het laatste geval is bijvoorbeeld de skinny. Ik zwierde jarenlang rond in broeken met wijde pijpen. Heerlijk flodderig en flabberend rond mijn benen. Mijn dochters wilden bijna niet meer naast me lopen, want het waren ‘clownsbroeken’ in hun ogen. Het viel best mee; er liepen wel meer mensen rond in zwabberbroeken. Tot de skinnyjeans zijn intrede deed. Ik raakte steeds meer in de moeilijkheden, want mijn geliefde wijde broeken hingen niet langer meer in de winkelrekken. Alles was strak. Maar dan ook echt strak. En de strakke broek en ik waren geen kledingmaatjes.

Lange tijd heb ik geweigerd die skinny modellen aan te schaffen. Pas toen wijde exemplaren echt nergens meer werden verkocht (zelfs niet op marktplaats) en al mijn geliefde broeken kapot en versleten waren, kocht ik noodgedwongen mijn eerste strakke broek. Het deed een beetje zeer om te ontdekken dat het best leuk stond. Ik was blijkbaar aan het straatbeeld van strakke kuiten en zichtbare blubberkonten gewend geraakt.

(Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik erg verheugd ben over het feit dat flared model broeken inmiddels weer in de winkel hangen, maar dat terzijde.)

Acceptatie

Ik bedoel vooral aan te geven dat ik blijkbaar door een lang traject van gewenning toch zaken accepteer die ik ooit verfoeide. ‘Blogs’ vallen dus in de categorie ‘skinny’: het zal nooit uitgroeien tot ware liefde, maar ik ben het gaan accepteren. Acceptatie is wat dat betreft een woord dat bij mij synoniem staat voor verloochening van jezelf. Een proces dat blijkbaar buiten je macht ligt maar waarvan de uitkomst zich op een dag aandient als een feit.

Ik geloof dat ik er niet teveel over na moet denken, want als ik dat doe, word ik straks ineens principieel en dat is een kwestie die ik nooit zal accepteren. Maar dat is voer voor een ander blog.