Mijn sociale kant
Op mijn schoolrapport stond vroeger dat ik sociaal-emotioneel gezien niet zo goed functioneerde. Ik weet niet meer precies met welke bewoording dat werd gezegd, maar ik herinner mij vooral dat ik totaal niet begreep wat er werd bedoeld. Eigenlijk weet ik dat nog steeds niet. Een kind gaat zich vanaf een jaar of acht losmaken van zijn egocentrische wereldbeeld. Mogelijk ben ik daar destijds niet goed van losgekomen en bedoelden ze dat.
Nu ik er over nadenk, ben ik misschien ook op latere leeftijd niet van mijn egocentrische denkwijze losgeraakt. Ik weet heel goed dat de wereld niet om mij draait en ik weet ook heel goed dat je mensen uit moet laten praten, dat je voor ze klaar moet staan en attente dingen moet doen voor ze, want dat vinden ze fijn. Maar dat gaat normaliter niet vanzelf. Ik kan het wel en doe het ook, maar het is voorgeprogrammeerd, aangeleerd gedrag. Soms vergeet ik mijn lessen en begin ik zomaar dwars door iemand heen te praten. Dat is best vervelend, ook op privévlak. Gelukkig heeft mijn vriend dezelfde gewoonte, dus daarin staan we samen sterk.
Ik ben een ui
Als ik verder nadenk over het begrip sociaal-emotioneel, dan denk ik dat ik op zich wel ben ontwikkeld op dat vlak. De teller slaat alleen door naar “emotioneel” en het aspect “sociaal” komt eigenlijk amper aan bod. Want emotionele dingen, daar ben ik inmiddels best goed in.
Dat was ooit wel anders. Ik was achttien toen mijn personeelschef mij een ui noemde. “Het zal je maar gezegd worden”; maar ze bedoelde vooral dat ze heel wat lagen af moest pellen, voordat ze bij mijn emotionele kern kon komen. Een ui… dat is toch om te janken? (Oké, die was te flauw.)
Zo rond de tijd dat zij klaar was met pellen van mijn innerlijke ui, raakte ik zwanger en zo met die emotionele ui-kern open en bloot in combinatie met zwangerschapshormonen zat het wel goed met de emoties. Die laagjes ui zijn ook nooit meer echt terug gegroeid.
Qua sociale cognitie heb ik echter nooit noemenswaardige winst weten te behalen. Ik kan vreselijk opzien tegen feestjes en vergelijkbare sociale gelegenheden. Het openbaar vervoer vind ik ook al niet zo’n pretje. Sommige mensen zien mij wel als sociaal, maar zoals ik in de tweede alinea al beschreef: dat is aangeleerd gedrag. Dat is denk ik een vrij standaard overlevingsmechanisme van introverte mensen.
De term sociaal begrijp ik waarschijnlijk niet
Ik denk dat ik de term sociaal ook gewoon écht niet goed begrijp. Als je het hebt over sociaal, dan verwacht je toch iets in de trant van tweerichtingsverkeer. Maar hoeveel ik ook probeer prettig te zijn voor anderen, ik vind het niet prettig terug.
Waar ik dan wel weer tegen kan, is het bezoeken van concerten. Heel sociaal lijkt me, want er zijn allemaal mensen. Daarbij heerst wel een voorkeur voor de niet al te grote zalen, maar in principe kan ik alles wel aan, als de muziek maar goed is. Afgelopen zaterdag gingen mijn (ook al niet zo sociale) vriend en ik naar zo’n concertje. Er was zelfs nog een derde persoon mee en dat vonden we nog leuk ook, als dat niet de overtreffende trap van sociaal is!
We werden weggeblazen
Maar toch blijf ik erbij dat ik in grote lijnen nog niet goed kan bevatten wat sociaal inhoudt. De avond was leuk, het gezelschap goed, de zaal niet te groot, de akoestiek perfect en de muziek (the Bony King of Nowhere) fantastisch. Maar we werden met grote regelmaat weggeblazen. Niet zozeer omdat de muziek zo hard was, maar omdat iemand recht voor ons meende dat het heel sociaal is om in een sociale aangelegenheid met grote regelmaat een ongelooflijk smerige stinkscheet te laten ontglippen. Ik zou bijna zeggen: zonder te blikken of blozen, maar dat kon ik niet zien, want het was donker en hij stond met de rug naar ons toe.
Hoe ik dan toch weet dat het om een hij ging: nou, na de vierde scheet zag ik iemand zich quasi trots omdraaien om achter zich met opgetrokken neus zijn eigen geur nog even goed te inhaleren. Ik meende zelfs een genoeglijk lachje te ontwaren. Voor straf plaats ik zijn foto! Dat zal hem leren.