Mijn haren in de afgelopen jaren

Ten tijde van dit schrijven is het eind juni 2024: twee jaar nadat ik voor het laatst mijn haren met shampoo waste. Vorig jaar rond deze tijd deelde ik mede dat ik mijn laatste no-poo-verslag schreef, omdat er niet veel meer aan mijn wasroutine te veranderen viel. Voor wie hier voor het eerst komt en niet weet waar ik het over heb: ik was mijn haar bijna alleen maar met water, de zogenaamde Rinse Only Method (ROM). Ook wel bekend als de “no poo”-methode (geen shampoo), hoewel deze term iets meer overkoepelend is voor allerhande haarwasmethoden waarbij niet met een shampoofles (of shampoobar) wordt gekliederd.

Mijn verslag van vorig jaar was inderdaad de laatste, want alles waar ik mee wilde experimenteren op haarwas-gebied, heb ik ook wel getest. Dat ga ik dan ook niet opnieuw uitgebreid uit de doeken doen. Toch heb ik nog wel een kleine toevoeging, aangezien er wel wat is veranderd in het afgelopen jaar. En dan heb ik het niet over de vele grijze haren die zich nu echt steeds zichtbaarder opdringen, al kom ik daar verderop nog even op terug. Volgens de statistieken worden mijn no poo-verslagen meermaals per dag bezocht, dus blijkbaar is er vraag naar informatie en persoonlijke ervaringen op dat gebied.

Wasroutine

Zoals ik in deel 6 van mijn no-poo-verslag aankondigde, wil ik liefst helemaal onafhankelijk worden van reinigende producten. Dat is bijna gelukt. Mijn wasroutine bestaat nu uit:

• Twee keer per dag (soms iets vaker) goed borstelen met een zwijnenharen borstel, waarbij ik de borstel iedere dag goed reinig.
• Om de dag wassen met alleen water, dit vraagt om goed spoelen en drogen met een microvezeldoek. Zonder die doek krijg ik mijn haren niet schoon genoeg.
• Na een keer of zes tot tien met alleen water wassen (dus eens per 2 à 3 weken), gebruik ik toch nog een zoutspoeling, dit reinigt iets meer dan alleen water.
• Heel soms (inmiddels nog maar eens in de 6 – 8 weken) spoel ik met sterk verdunde appelazijn (klein bodempje azijn op een glas water, verhouding zoals je limonade aanmaakt) voor extra glans.
• Eens per maand maak ik een haarmasker (tevens reiniging) met ei. Het ideale recept voor mijn haarlengte is: een ei mét eiwit, van een tweede ei alleen de dooier plus vier druppels lavendelolie in een kommetje loskloppen. De toepassing: dit goedje in je haar smeren, (oude) handdoek om je haren wikkelen, half uur laten inwerken, uitspoelen met bijna koud water.

Goed genoeg

Bovenstaande werkt voor mij, dit schema is er het afgelopen jaar ingeslopen en houd ik al meer dan een half jaar zo vol. Ben ik dan nu echt tevreden? Overwegend wel, maar de slechte haardagen blijven. Met name aan het einde van de tweede dag is het (vooral met warm weer) niet zo fraai meer.

Ik verander niks aan het feit dat ik mijn haren om de dag moet wassen. Ik heb nu eenmaal een haartype dat na twee dagen vet is. Dit is, zoals ik in de eerdere no-poo-verslagen al schreef – gelukkig een ander soort vet dan vroeger, meer olieachtig en het voelt ook niet vies, zoals met talg het geval is. De hoop dat ik door wassen zonder shampoo kan afbouwen naar minder vaak wassen, heb ik laten varen. En als ik een keer een dag iets te kort droogwrijf met een microvezeldoek (dat kost nu eenmaal tijd en dat heb ik niet altijd), dan wordt het niet goed schoon en moet ik het maar opsteken. Al met al niet 100% ideaal, maar dit werkt goed genoeg voor mij.

Grijs

Nog even over het grijs worden. Een paar jaar geleden verscheen de eerste grijze haar in mijn haardos. Ik herinner me dat moment nog heel goed; het was er maar eentje, bij mijn rechterslaap en ik was al ruim 40, dus ik vond er niet zoveel van. Eén meedogenloos rukje aan die grijze haar en ik was weer een jonge blom.

Die ene grijze haar nam echter wraak en kwam in tweevoud terug. Ook toen maakte ik er korte metten mee, maar je raadt het al: ze kwamen in veelvoud terug. Tot het zoveel grijze haren waren dat ik mijzelf niet meer wilde pijnigen en vooral geen kale plekken wilde creëren. Mijn kinderen hadden voorliggend proces niet meegekregen, dus toen het strijdlustige leger grijze haren mijn slapen overnam, was de hilariteit groot: ineens bleek dat hun moeder grijzer was dan ze dachten.

Onverzorgd

Inmiddels zijn mijn grijze haren zo lang, dat ze echt opvallen. Ik ben 48, een prima leeftijd voor een grijze pluk zo hier en daar. Het is niet erg, het hoort erbij. Ik heb altijd gezegd dat ik mijn haren niet ga verven als ik grijzer word. Nu het zover is, sta ik daar nog steeds achter.

Een kennis van me vertelde me echter eens dat ze haar eigen haren al jarenlang verft, omdat ze het echt zo onverzorgd vindt staan als een vrouw haar haren niet verft. Dat heeft me aan het denken gezet, al deel ik haar mening niet. Ik heb ook iemand eens horen zeggen dat ze make-up-loze gezichten er onverzorgd uit vindt zien, ze vond zelfs dat vrouwen zichzelf verwaarlozen als ze geen make-up dragen. Dat laatste was nog nooit bij mezelf opgekomen, maar het eerste concludeerde ik dan weer wel (in bepaalde mate) als ik naar mijn eigen onopgemaakte gezicht keek. Het voelt heel bloot en onverzorgd zonder make-up, al heb ik normaliter niet veel meer dan wat oogpotlood en mascara op.

Make-up-loos

Lange tijd ging ik de deur niet uit zonder een beetje make-up. Tot ik eind vorig jaar een infectie aan mijn oog kreeg, die maandenlang duurde en nog steeds niet 100% over is. Ik kon en kan geen make-up meer verdragen. In het begin vond ik dat vreselijk, ik herkende mezelf niet meer terug in de spiegel. Maar het wende.

Ik ging mijn eerdere ideeën heroverwegen. Zoals ik in mijn laatste blog schreef, heb ik steeds minder een uitgesproken mening, waarom hier dan wel over? Was ik echt onverzorgd? Welnee: ik was me iedere dag, draag altijd schone, meestal gestreken kleren, ik borstel minimaal twee keer per dag mijn haren, ik verzorg mijn huid en behang mezelf met sieraden. Ineens kwam het me een beetje vreemd over dat ik mezelf onverzorgd zou vinden zonder make-up. Want vind ik dit écht of ben ik toch vatbaarder voor een door de maatschappij opgelegde norm dan ik zelf dacht?

Onnatuurlijk

Inmiddels is mijn ooginfectie (waar ook eczeem bij komt kijken) zo ver genezen, dat ik af en toe weer wat make-up opdoe. En wat blijkt: na een half jaar zonder oogpotlood en mascara voelt het heel onnatuurlijk om mezelf te bekladden. Er is nu een soort tweestrijd: ik vind een beetje make-up best mooi staan, maar het klopt ook ineens niet meer. Blijkbaar ga ik met het ouder worden de “natural look” steeds meer waarderen.

Dan kom ik weer terug bij mijn haren: de reden waarom ik mijn haren niet wil verven, heeft niks met verzorging te maken, maar het is vooral dat het er in mijn beleving zo onnatuurlijk uitziet. Dat vond ik als kind al, als ik het bij anderen zag. Niet per se lelijk of stom, maar gewoon niet iets wat ik zelf zou doen. Bij make-up heb/had ik dat gevoel minder en gek genoeg heb ik ook nooit bezwaren gehad bij – eveneens onnatuurlijke – tatoeages of oorbellen, blijkbaar valt dat voor mij in een andere categorie. Of: zoals ik ook in vorig blog aanhaalde, ik ben nou eenmaal geen mens van principes.

Eigen haarkleur

Overigens is mijn wens om met ongeverfde haren door het leven te gaan niet zomaar uit de lucht gegrepen. In een ver verleden heb ik het in een vlaag van verstandsverbijstering (of het was misschien de nogal overtuigende kapper) wel eens laten verven. Het leidde vooral tot grote ontevredenheid en – achteraf bezien – hilariteit.

De keer dat de kapper het omtoverde tot gitzwarte lokken, kon ik zo geadopteerd worden door the Addams Family. En het rampzalige moment dat ik mijn haren rood (de kapper zei kastanjebruin, maar het was eerder oranjerood) liet verven, was ik net een heks. Ik zal het maar vast zeggen: ik weet dat een deel van mijn lezers dat ook al van me vindt zonder rood haar, maar geloof me: dit was categorie “verkleed als carnavalsheks”. Ook verfde ik het een keer zelf: terug naar mijn eigen kleur. Dat was de enige keer dat ik tevreden was.

Highlights

Natuurlijk zou ik dat nu ook kunnen doen. Mijn eigen haarkleur, om de grijze haren te verdoezelen. Ik snap ook echt dat anderen dat wel doen, want toegegeven: grijze haren maken een gezicht ook ouder om te zien. Toch voel ik die behoefte totaal niet. Ik kan het niet echt verklaren, het is gewoon het gevoel erbij.

Hoewel nu ik erover nadenk, misschien koester ik onbewust wel een oude wens: als tiener smeerde ik citroensap op mijn lokken voor natuurlijk ogende highlights, nu krijg ik ze vanzelf (ai… ik wilde hem niet maken, die grap over zilveren highlights, en nu staat het er bijna toch, maar het was niet eens als grap bedoeld).