Intuïtief tekenen

Afgunst ligt niet in mijn aard. Althans, niet op materieel vlak. Wel voel ik soms een vorm van ‘benijden’ – of liever gezegd bewondering – als ik mensen hoor over hun fijne ervaringen met meditatie. Ik wil dat ook kunnen: mezelf in een lotushouding manoeuvreren en dan even later zónder gepijnigde kniëen, stijve kont en slapende benen en mét een fris, helder hoofd herrijzen als een feniks. Wat zou dat een zalf zijn voor mijn eeuwig drukke/ chaotische brein. Die borrelende pap in mijn hoofd waar indrukken, spontane ideeën en daarop volgende associaties elkaar afwisselen met irritante liedjes of idiote zinnetjes die zich herhalen als mantra’s en meestal nergens over gaan.

De diverse vruchteloze pogingen tot meditatie brachten mij in het verleden eerder wanhoop dan rust en verlichting. Ik heb het echt geprobeerd. Zelfs bij een simpele ademhalingsoefening, die door moet gaan voor een vorm van meditatie, ben ik in de derde ronde al af. Het evenzo opgehemelde yoga kent bij mij een vergelijkbaar beloop. Mijn eerste en tevens laatste yogales eindigde in verdraaide ledematen en een overbelaste heup – hetgeen ik wijt aan mijn hyperflexibiliteit. Gaandeweg heb voorzichtig de conclusie getrokken dat ik rust, groei en ontwikkeling niet moet zoeken in deze hoek van het universum.

Wandelen als meditatie

Een aantal jaar geleden ontdekte ik echter dat wandelen, mits ik geen gezelschap heb van mens of hond, heel soms mijn gedachtestroom best effectief stil legt. Met name in de vroege ochtend. In combinatie met twee- of viervoetig gezelschap lukt dat op zich ook, maar dan is daar toch de afleiding die op de loer ligt om in een onbewaakt ogenblik genadeloos toe te slaan. Heel wat meters heb ik afgelegd in de Overijsselse bossen om vervolgens als herboren terug te keren. Hier in betoncity Nieuwegein (voor wie dit later leest: dit bog dateert van augustus 2021, inmiddels woon ik in Houten) lukt me dat nog maar zelden. Hoewel ik gemiddeld ruim12.000 stappen per dag loop, brengt het me niet in absolute staat van stilte en rust; daarvoor moet ik echt naar de natuur.

Gelukkig heb ik een nieuwe ontdekking gedaan, wat best een aardig alternatief is: patroontjes tekenen. Bij een reeks vaste patronen hoef je niet na te denken. Sterker nog, het denken stopt in zijn geheel. Heerlijk rustgevend en zeer nauw grenzend aan meditatie. Een flinke tijd terug schreef ik hier ook al over: het zogenaamde Zentangle tekenen.

Een stapje verder

Onlangs maakte ik kennis met een ander fenomeen: intuïtief schrijven. Degene die erover vertelde, was razend enthousiast. Wat je nodig hebt: pen en papier. Liever geen toetsenbord dus, echt het ouderwetse schrijven. Het principe is oersimpel: je zet je pen op het papier en begint. De woorden komen vanzelf, met ongeveer hetzelfde effect als een goede meditatie: een leeg, opgeruimd brein en soms een flinke portie nieuwe inzichten.

Hoewel ik geïntrigeerd was door het onderwerp, voelde ik er weinig voor het zelf te proberen, ik besteed mijn spaarzame vrije tijd dan toch liever in zaken die me meer aanspreken. Of ik durf gewoon niet, dat kan ook. Toch liet het me niet helemaal los en ik vroeg me af of dit ook met tekenen zou kunnen. Het leek me een stapje verder dan het mij reeds bekende effect van het rustgevende Zentangle. Gewoon pen op het papier en dan beginnen te tekenen.

Ik googelde het fenomeen “intuïtief tekenen“. En warempel: het bestaat. Wat ik vond, waren echter voornamelijk voorbeelden van op vulva’s en slakkenhuis gelijkende kleurerupties. Als dat is wat er ontstaat na een uurtje intuïtief tekenen, dan voel ik geen behoefte om me eraan te wagen.

Mijn creatieve intuïtie

Al snel bedacht ik dat als ik niet eens kleurpotloden binnen handbereik leg, ik onmogelijk kan eindigen met een vel vol regenboog-geslachtsdelen en zuurstokspiralen. Zodoende besloot ik afgelopen vrijdag de regenachtige dag te vullen met mijn eigen versie van intuïtief tekenen.

Gewapend met slechts een 0.05 mm fineliner en een maagdelijk witte bladzijde in mijn tekenboek, staarde ik naar het lege papier. Ik hoopte op spontane inzichten en een hand die als vanzelf zou beginnen met tekenen, maar helaas. Hoewel ik best geduldig kan zijn, duurde het me te lang en begon ik maar met het tekenen van de vertrouwde bolletjes die ik zo vaak in mijn Zentangletekeningen verwerk. Eens kijken wat mijn creatieve intuïtie voor mij in petto zou hebben.

Meditatief en intuïtief tekenen

Na de reeks bolletjes wist mijn hand daadwerkelijk wat er verder moest komen. Ik hoefde er niet bij na te denken. Grappig genoeg tekende ik in het begin van de tekening ondersteboven. Na driekwart tekening ondersteboven te hebben getekend nam mijn brein het over en begon ik toch na te denken over composities en verdere invulling.

Ik merkte intussen dat ik me net zo voelde als na een ochtendwandeling in de Overijsselse bossen of een uurtje patroontjes tekenen: als herboren. Was dit dan ook weer een creatieve meditatiesessie? Na een korte, praktische blik op het tussentijds resultaat lukte het me om de volledig intuïtieve toestand weer op te pakken. Met uiteindelijk onderstaande tekening als gevolg.

Inzichten

De inzichten die me bij intuïtief schrijven zijn beloofd, blijven een beetje uit. Zelfs als ik het eindresultaat eens aan een kritische, analytische blik onderwerp. Wellicht werkt dit toch anders of heeft het alleen effect als je slakkenhuisjes en andere slijmerige dingen tekent.

Eén specifiek inzicht heb ik wel verkregen: blijkbaar zijn de lotushouding, zwoele, geleidende stemmen, NewAge-muziek en ademhalingstechnieken niet mijn weg om rust en ruimte te scheppen in mijn hoofd. Ik vind deze tekensessie wel voor herhaling vatbaar en ben benieuwd wat de volgende tekening brengt.

Je bent mogelijk op dit blog beland omdat je de foto in de slider aanklikte. Ben je op zoek naar een portfolio van mijn tekenwerk? Via het menu kun je verschillende voorbeelden vinden in een van de galerijen. Wil je dat ik voor jou teken? Klik op de oranje button voor meer informatie. Liever meer blogs lezen? Klik dan op de blauwe button.