Corona-uitjes

Wij zijn afgelopen maanden heuse brave burgers geweest, met als voornaamste uitjes: een bezoekje aan de supermarkt en een dagelijkse ‘frisse neus’. Dat laatste was een luxe die wij onszelf niet hebben ontzegd.  Volgens Nederlandse coronaprotocollen was een ‘ommetje’ immers toegestaan.

Dat wij dat begrip ietwat oprekten naar een dagelijkse stevige natuur- of stadswandeling, zal misschien niet per se de bedoeling zijn geweest. Daar staat tegenover dat wandelen de weerstand goed houdt en wij pertinent kozen voor extreem rustige tijdstippen en onbekende wandelgebieden.

Niet opgesloten

Op zich heeft de pandemie voor mij persoonlijk niet veel drastische veranderingen veroorzaakt. Vooralsnog zijn wij niet besmet geraakt. Wij leven als stadse kluizenaren, dus alle aanpassingen en maatregelen gooien tot nu toe mijn toch al weinig sociale leven amper op zijn kop. Thuiswerken doe ik sowieso en onze wandelingen hadden ook vóór coronatijd een bepaald mensenschuw karakter. Ik was mijn handen wat vaker, loop met een nog grotere boog om mensen heen en dat is het wel.

Eigenlijk was in den beginne de meest ingrijpende verandering dat er ineens allerhande teddyberen hoereerden in ons vensterraam (en die ik inmiddels zongebleekt en wel maar weer van de vensterbank heb geplukt).

Onbeduidend maar sluipend

Toch heeft het wel een bepaalde impact. Het zit hem eerder in kleine, onbeduidende zaken. Hoewel ik niet zoals velen muurbonkend en schuimbekkend heb gesmeten met dramatische termen als ‘quarantaine’, ‘lockdown en ‘blijf thuis’, is de vanzelfsprekendheid van veel dagelijkse onbenulligheden ineens weg. Meedogenloos ingeruild voor een ‘anderhalvemetermaatschappij’. Inclusief hoestangst, smetvrees, natte winkelmandjes, gesloten musea en geannuleerde optredens.

Hoe onbeduidend ook, die impact is op lange termijn best sluipend. Ik hou mijzelf maar voor ogen dat het niets is in vergelijking met de naar zuurstof snakkende mensen op de IC of diens zorgverleners die de benen uit hun gat rennen. Of mensen die hun baan kwijt zijn, of eigen bedrijf failliet zien gaan. Relativeren is het minste wat ik kan doen, al wil dat niet zeggen dat ik het eenvoudig vind, dat zogenaamde ‘nieuwe (ab)normaal’ (ik hoop deze term nooit meer te bezigen, bovendien: iets met zo’n veranderlijk karakter kan nooit normaal zijn).

Thuisonderwijs

Het meest ingewikkelde is voor mij de thuiseducatie van de jongste. Hoewel er ruimschoots onderwijzersbloed door mijn aderen pompt, ben ik niet gezegend met een elastisch engelengeduld en didactische vaardigheden. Ik heb diep respect voor moeders met grote gezinnen vol jonge kinderen, die naast hun thuiswerkbaan, huishouden, thuiswerkende partner en moederschap ook ineens de immer vrolijke schooljuf moeten uithangen.

Niet zonder uitzondering moest ik – met slechts één basisschoolleerling in huis – in de afgelopen weken mezelf knarsetandend en met bloed doorlopen ogen terugtrekken in de rustgevende veiligheid van tuin of slaapkamer. Dit om te voorkomen dat ik in een vlaag van frustratie mijn weerbarstige, ongemotiveerde nakomeling met tie rips aan zijn schoolboeken zou vastketenen.

Noot voor de bezorgde lezer: het kind in kwestie is nochtans ongeschonden.

Wie het kleine niet eert

Ik zal dan ook niet ontkennen dat enige vorm van opluchting zich van mij meester maakte toen ik voor het eerst sinds weken mijn kind weer op het schoolplein kon deponeren. Al is het maar voor twee schooldagen per week (wie het kleine niet eert…). Nog opgeluchter ben ik met het vooruitzicht hem over een week weer dagelijks naar school te kunnen brengen. Vergezeld met welgemeend diep ontzag voor de onderwijsbranche.

Om niet helemaal een ontaarde moeder te lijken: ik kan naar eer en geweten toegeven dat het toch ook best een leuke, leerzame periode was. Het thuisonderwijs verschaft een inzicht in het leven van mijn basisschoolkind, waar geen tienminutengesprek aan kan tippen.

Geslaagde vluchtpogingen

Zo eind april ontstond de behoefte om onszelf te bevrijden uit de ruimte waar werk, school en privé niet meer te scheiden valt. Toen de eerste versoepelingen zich aandienden, aarzelden we dan ook niet om vluchtopties te verkennen.

Met al het bovenstaande in acht genomen vond ik deze decadente uitjes best gerechtvaardigd. Het was een samenloop van omstandigheden: vrije dagen/ verplichte vakantiedagen, schoolvakantie en hernieuwde maatregelen. Het doel was zeker niet om het noodlot te tarten. We wilden enkel ons huis verlaten en rustige wandelgebieden elders in het land verkennen.

Het veilige Friesland

Via Airbnb vonden wij een Friese boerderij te huur in ‘the middle of nowhere’. Zwaar bewapend met desinfecterende schoonmaakspray, flesjes handzeep, ontsmettingsdoekjes en alcoholgel reisden wij af naar het veilige Hoge Noorden, over smalle landweggetjes naar de meest afgelegen plek die je jezelf kunt voorstellen.

Een ideale ‘coronaproof’ bestemming vonden wij. Een beetje struinen langs het verlaten wad, zoeken naar oesters en turen naar een boel grijs in de vorm van dijkasfalt en regenlucht. En vooral: even niet hoeven goochelen tussen thuiswerk, thuisonderwijs en huishouden. Even geen strijd om wie de laptop tot zijn beschikking heeft. Even weg van de plek waar dit de afgelopen weken wel het geval was.

Herhaling op de Veluwe

Tijdens Hemelvaart herhaalden wij deze opzet in het minder afgelegen Velp, alwaar wij in een prachtig 19^e-eeuws herenhuis verbleven. Wij kozen daarbij voor (oude) GPS-wandelingen, hetgeen vaak gepaard gaat met weinig medewandelaars. Het weer zat mee, maar in dit geval misschien een beetje tegen (huiverig als wij zijn voor drukte en massa). Gelukkig viel dat mee. Niet zo verlaten als Noord-Friesland, maar heel goed te doen. Zeker voor zo’n prachtige plek als de Veluwezoom.

Beide locaties hadden we onder andere omstandigheden nooit als vakantiebestemming gekozen, maar toch waren deze legale ‘corona-uitjes’ voor mij een ongekende luxe en bijzonder doeltreffend om even tot rust te komen. ‘Vakanties’ om nooit meer te vergeten (en ik maar denken dat ik daarvoor naar Nieuw Zeeland of Canada moest afreizen).

Coronatekening

Om dit blog in stijl af te sluiten, eindig ik voor de Facebook– en Instagramloze lezers met de in afgelopen blog aangekondigde coronatekening. Een verzameling indrukken van de afgelopen tweeënhalve maand.