What’s in a name

Onlangs werd ik (of eigenlijk yukiko.nl) benaderd voor een interview in het AD. Na een leuk telefoongesprek met de verslaggeefster Indra Jager en een grappige fotoshoot met William Hoogteyling, was ik erg benieuwd naar het resultaat van het artikel. Groot was de verbazing toen ik zag dat mijn naam in het hele stuk (zowel in de online* als papieren versie) consequent verkeerd is gespeld: Yokiko.

Yukiko: geen oer-Hollandse naam

In Japan is Yukiko een heel doorsnee voornaam. Aangezien ik niet in Japan woon, ben ik mij er terdege van bewust dat ik geen makkelijke, oer-Hollandse roepnaam heb. Al mijn hele leven lang moet ik overal waar ik kom mijn naam spellen. Iets wat ik overigens ook bij de journaliste van het AD heb gedaan. Daarnaast heb ik mijn naam in de chat uitgeschreven. Ik vraag mij daarom des te meer af waar het mis is gegaan, want je zou verwachten dat je, zeker bij een exotische naam, jezelf verzekert van de juiste spelling. Google is your friend.

Mijn naam is ook als je het verkeerd gespeld googelt nog makkelijk te vinden. Dat ze geen zoekmachine heeft geraadpleegd, verklaart ook meteen waarom de achternaam van Helge Slikker door haar is gespeld als Slicker. Research zal wel teveel tijd kosten, al heeft ze wél goed naar de overige informatie geluisterd.

De moeder van Yu, Ki en Ko

Als het goed is, wordt het online aangepast*. Voor de papieren versie is het jammer-maar-helaas. Ik doe er niet moeilijk over verder. Laat ik zo zeggen: ik ben het wel gewend. Vlak na mijn geboorte ging het al mis en dacht men dat ik een drieling was. “Wil de moeder van Yu, Ki en Ko komen?”

Reeds op mijn eerste basisschool maakte ik zelf kennis met het fenomeen ‘moeilijke naam’,  dankzij een directeur die het, in al die tijd dat ik op school zat, niet één keer presteerde mijn naam goed te spellen. Yukaki, Yukiki, Yakoki, maar nooit Yukiko. Ik vraag mij nog steeds af of hij het er destijds om deed, of dat hij gewoon niet zo bijster slim was. 

Creatieve verbasteringen

In de jaren die volgden, passeerden (en passeren nog steeds) de meest creatieve verbasteringen. Yuki, Kiki en Kiko zijn nog leuke noodgrepen onder degenen die het een lettergreep te veel vinden om te onthouden. Maar ik luister inmiddels ook naar: Yukino, Yukita, Yukini, Nikita, Chiquita en de onlangs gebezigde Yokiko. En wie het echt niet kan onthouden noemt mij gewoon ‘die heks’. 

Ook de correcte uitspraak blijkt niet altijd even makkelijk. Meest gehoord is ‘Jo-kie-koo’, wat ook de verkeerde spelling in het artikel verklaart. En als je weet dat het ‘Joe-kie-koo’ is, dan ben je er nog niet. Sterker nog, ik weet zelf pas sinds een jaar of twee dat je een Japanse naam altijd klemtoonloos uitspreekt.

Soms lastig, maar ik heb er altijd wel om moeten lachen. Al vond ik het als kind wel heel erg jammer dat er nooit een sleutelhanger, mok of andere fancy naamgadget was met mijn naam erop. Je zou denken dat ik wel heb geleerd van dat ongemak, maar niks is minder waar: ik heb mijn kinderen hetzelfde aangedaan met Cheyenne, Chinook, Jessai, Junah en Elyas als ‘namen die je gegarandeerd moet spellen en die je niet op een sleutelhanger terugvindt’. Bij deze openbare excuses aan mijn nageslacht. 

*Inmiddels is de online versie gecorrigeerd – 7 februari 202215.00 uur