Wat is er aan de hand?

Toen ik gisteren via Instagram een story deelde met de mededeling dat ik even niets meer kon produceren voorlopig, had ik er even niet bij stilgestaan dat mijn account is gekoppeld aan Facebook, alwaar de story ook automatisch wordt gedeeld.

Er kwamen nogal wat vragen, heel lief natuurlijk, maar ik kon niet bij iedereen uitgebreid reageren. Ik had best veel pijn en was vooral erg moe, wellicht toch van de ingreep. Vandaag voel ik me stukken beter, dus zal ik toelichten wat er ‘aan de hand is’. Tevens dienend als verslag voor lotgenoten, want heel veel ervaringen van lotgenoten staan er anno 2022 niet online. Wat best vreemd is, aangezien ‘de aandoening’ niet uitzonderlijk is.

Triggerfinger

Hoewel ik soms best kan stunten, is dit dus geen gevalletje ‘brokkenpiloot’. Ik loop al heel lang, misschien wel twintig jaar met een zogenaamde triggerfinger. Ook wel haperende vinger, snapping finger, tendovaginitis stenosans of knappende vinger genoemd. Deze verschillende benamingen duiden tezamen al wel redelijk wat het mankement inhoudt. Een vinger die blijft hangen en met een knappend gevoel weer los schiet.

De oorzaak is meestal langdurige overbelasting. Of, zoals in mijn geval: een ontsteking die ergens in het reumatische spectrum te zoeken is. Je komt vanzelf in een vicieuze cirkel terecht: pees ontsteekt, glijdt niet meer soepel door de peesschede, raakt nog meer ontstoken etc. Het voelt in het begin alsof de knokkel vast schiet, maar de werkelijke boosdoener ligt enkele cm’s lager, in de handpalm. Overigens is dit geen officiële medische kennis, maar puur informatie die ik aan diverse bronnen heb ontleend. Mocht je de symptomen bij jezelf herkennen, ga vooral naar een dokter en neem mijn informatie niet zomaar voor medische waarheid aan. Ik klets ook maar wat.

Haha, wat grappig

In den beginne is het best grappig. Een vinger die even krom blijft staan, haha. Later, als het vaker gebeurt wordt het vervelend, maar ook weer niet zo erg dat het een doktersbezoek rechtvaardigt. Bij mij kwam dat punt pas toen, ruim vijftien jaar later en zo’n anderhalf jaar geleden, de ringvinger in kwestie voortdurend krom bleef staan. Dusdanig dat ik dit niet meer op eigen kracht recht kon krijgen en de opstandige vinger met de andere hand moest losmaken.

Vanwege de pandemie stelde ik dat doktersbezoek almaar uit, tot de pijn en zwelling vorige maand wel heel vervelend werden en ik geen deur meer kon openen, mijn haren niet meer kon borstelen, geen fruit meer kon schillen etc. zonder dat mijn vinger pijnlijk vast schoot en mijn hand beurs was van het vele ‘losklikken’ op een dag.

Geplande ingreep

Tijdens het bezoek aan de huisarts hoorde ik wat ik al wist. De opties om het euvel te verhelpen zijn:

• een of meerdere corticosteroïde injecties
• een operatie

In een beginstadium wil therapie nog wel eens soelaas bieden, maar dat stadium was ik al vele jaren voorbij. Wat ik zou kiezen moest ik maar met de chirurg bespreken, alwaar ik afgelopen donderdag 21 juli terechtkon.

Mijn ervaringen met corticosteroïde is niet geweldig. Ooit kreeg ik, zonder overleg of toelichting vooraf, twee stereo injecties in mijn ontstoken heupen. De pijn aldaar verruilde ik voor allerhande bijwerkingen, waarbij ik mezelf plechtig beloofde dit nooit meer te hoeven ondergaan.

Hoewel de huisarts dit verhaal maar half geloofde, was de handchirurg direct eensgezind. Niet spuiten, maar snijden! Later las ik dat injecties sowieso niet afdoende helpen als je er al langer mee loopt, zoals in mijn geval. Mijn geblesseerde hand is dus een voortvloeisel uit een (onverwacht snel) ingeplande ingreep.

Aan de hand

En wat is er precies aan de hand, behalve een boel verband? Gisteren is het eerste bandje van de peesschede (ringvinger rechterhand – en ja, ik ben rechts) vakkundig doorgesneden. Hierdoor kan de buigpees weer vrij bewegen. Althans, tijdens de operatie onder lokale verdoving moest ik dat een keer doen en dat verliep verrassend soepel. Inmiddels is er nog amper sprake van buigen en strekken. Hoewel ik minimaal 5 keer per dag moet bewegen met de aangedane hand, is dat nu nog ietwat misselijkmakend pijnlijk. Ik zal de woordgrappen maar vast maken: niet zo handig allemaal en ik ben behoorlijk onthand.

Aangezien mij een herstelperiode is beloofd van 6 weken tot 6 maanden maak ik me nog niet zo’n zorgen. Eerst de twee weken opgedragen rust uitzitten en dan zien we wel weer verder. En voor het geval het niks wordt allemaal: ik heb vast een reserve exemplaar aangeschaft.

P.S. Ben je hier als lotgenoot beland en wil je meer weten over mijn persoonlijke ervaringen? Die kun je hier lezen. Schroom ook niet om vragen te stellen via het reactieveld (vraag wordt pas zichtbaar na goedkeuring).