Lange blogs: aantrekkelijk of afschrikwekkend?

Zoals inmiddels wel duidelijk is, zijn mijn drie hobby’s tekenen (/schilderen), schrijven en fotograferen. Overigens is dat aantal niet helemaal waar, want ik vind het eveneens heerlijk om uitgebreid te koken, te wandelen, boeken en tijdschriften te lezen en films of series te kijken. Dan vergeet ik nog bijna het genoegen dat ik schep in het (steeds weer her-)inrichten van mijn huis, tuinieren, uit eten gaan, concerten bezoeken en muziek luisteren in het algemeen. Ik vind het allemaal bijna even geweldig. Nadeel van veel hobby’s beoefenen is dat er ook wel eens lichte frustratie is als ik te weinig tijd heb om alles te doen wat ik zou willen.

Ik heb echter het geluk dat ik van schrijven mijn beroep heb kunnen maken, dus één van mijn grootste hobby’s doe ik bijna de hele dag door. Momenteel schrijf ik voornamelijk interviews voor Vrijwilligershuis Nieuwegein, maar ook artikelen voor Samen Duurzaam Nieuwegein en natuurlijk mijn eigen blogs niet te vergeten.

Schrijven is schrappen

Ik vind schrijven zó leuk, dat ik regelmatig te kampen heb met het basisprincipe waar iedere schrijver in het algemeen rekening mee dient te houden. Te weten: schrijven is schrappen. Het is bij mij een hardnekkige hindernis waar ik keer op keer over struikel.

Eenmaal met mijn gretige vingers op het toetsenbord kan ik ongeremd doorgaan, voortdurend bang essentiële details te missen. Mijn blogs worden dan ook met regelmaat veel te lang, terwijl ik heus weet dat die enorme lap tekst menig internetter afschrikt.

Er is hoop: goed nieuws voor mij

Schrijven kan ik als een losgeslagen bezetene, de kunst van het schrappen heb ik echter nog niet bepaald onder de knie. Maar ik hoef de moed niet te laten zinken. Er gloort hoop aan de horizon voor de overenthousiaste schrijver.

Hoe betrouwbaar de feiten zijn weet ik niet, voor mij is dat van ondergeschikt belang. Ik focus me vooral op de algemene boodschap van het interessante artikel dat ik onlangs onder ogen kreeg. Het schrijven van lange blogs en artikelen wordt steeds aantrekkelijker en ze scoren beter dan je zou verwachten. Wat een goed nieuws!

Er is zelfs een naam voor: longreads

Wat noemt men dan precies lange lappen tekst, ook wel longread  (of longform) genoemd? Het is het zaligmakende getal van minimaal 2.500 woorden. En ik maar meedogenloos schrappen en schaven tot een schamele 800 woorden tellend blog.

Een blog die me dan zelfs nog veel te lang leek voor de tere bloglezerszieltjes onder ons, waarbij ik dan maar veel kopteksten, witregels en beeldmateriaal toevoegde om het nog een beetje verteerbaar te maken. Dat laatste blijkt overigens ook niet overbodig te zijn, hoe populair die longreads ook moge wezen.

Enig online onderzoek leert me dat dit niet eens iets is van de laatste tijd. Al sinds 2012 wint het fenomeen in populariteit. Iets wat we te danken zouden hebben aan de toename van het aantal tabletgebruikers.

Het slechte nieuws is dat het verhaal logisch moet worden opgebouwd en verhalend moet zijn. Gewoon zomaar eindeloos van me af typen is er dus niet meer bij, de lezer wil een dragend verhaal met kop en staart en een heus plot. Als het even kan moet het geheel worden begeleid door filmfragmenten, flitsende beelden en andere ondersteunende multimedia. De geoefende lezer deinst niet terug voor een beetje scrollen, maar wil ook daadwerkelijk vermaakt worden.

Voortaan longreads of toch maar een lezersvriendelijk blog?

Ironisch genoeg weet ik juist nu niet meer zoveel toe te voegen aan wat er al in het artikel is geschreven, zodat ik ditmaal in mijn eigen blog blijf steken op een bijna pijnlijk aantal van zo’n 700 woorden. Positieve keerzijde is dat ik me niet druk hoef te maken over een interessant plot en aandachttrekkende, bewegende beelden.

Of jullie nu blijven hangen om te lezen of niet, wees niet bevreesd. In tegenstelling tot de meeste bloggers houd ik geen statistieken bij, dus ik heb er geen benul van wie zich onder de afhakers of juist doorlezers schaart. Ik schrijf initieel omdat ik het leuk vind en of mijn blog nou daadwerkelijk uitgelezen wordt is voor mij bijzaak.

Wie weet dat ik er voor de afwisseling eens zo’n zogenaamde longread ingooi. Maar ik verwacht dat ik mezelf toch blijf doorontwikkelen tot geoefend woordschrapper, zodat mijn blogs de 900 woorden niet overschrijden. Het is al met al leuk om te weten dat lange teksten populairder worden en de cijfers zijn hoopgevend, maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat zelfs een relatief kort blogje als deze niet alle lezers vast weet te houden. Toch ben ik wel benieuwd, wie heeft er tot het einde doorgelezen?