Wat Moby Dick met Corona te maken heeft

Het valt niet mee om in deze dagen het hoofd niet bij Corona/Covid-19/SARS-CoV-2 te hebben. Toch ging met name het begin van de ‘Coronacrisis’ een beetje langs mij heen. Ik kreeg het nieuws wel mee, maar had geen idee wat er zich afspeelde in ziekenhuizen, supermarkten en op de straten, aangezien ik op bed lag te herstellen van een operationele ingreep (10 maart j.l.).

Netflixen en Coronanieuws

De eerste dag lag ik, nog soezig van pijnstillers en restanten narcosemiddelen, voornamelijk op bed te Netflixen. Dat wil zeggen: ik keek een stukje serie, viel in slaap, spoelde terug en keek opnieuw. Dat leverde in het begin wel anderhalve aflevering per dag op, plus een gedrogeerde blik op Coronanieuws, wat op dat moment nog letterlijk ver van mijn bed was. Na een paar dagen lukte het me om een uurtje beneden te zijn. Tijd die ik opvulde met kortstondige activiteiten. Weer iets later, kon ik zelfs overeind blijven zitten om te tekenen – daarover later meer. Dit alles tussen het steeds bijlezen over de ontwikkelingen rondom het virus door.

Tegen het weekend was ik wel aardig op de hoogte van alle verontrustende wel en wee, al vlogen daarbij tegelijkertijd de ontnuchterende Coronagrappen mij om de oren. Ondanks de ernst van de situatie heb ik menig keer mijn gewonde buik vast moeten houden om het brede scala aan toiletpapiermoppen, Coronabloopers en quarantainegrollen enigszins dragelijk weg te kunnen lachen. 

Geen paniek, maar gevaarlijke misdadiger

Ik zag daarnaast eveneens schokkende beelden uit Italië, las het ene angstaanjagende artikel na het andere en zag grafieken, tabellen en diagrammen met benauwende cijfers. Stuk voor stuk verdrietige berichten, met name voor de mensen die er écht direct bij betrokken of door getroffen zijn.

Desondanks voelde ik geen angst. Of dat nou kwam doordat ik een herstel, met toch wel wat vervelende complicaties aan mijn hoofd had (en nog heb), omdat ik niet naar de confronterende, leeggeroofde supermarkten hoefde of omdat ik gewoon die typische Hollandse nuchterheid heb. De paniek- en angstgevoelens bleven uit.

Het was inmiddels al een stuk minder ver van mijn bed omdat ik: a. simpelweg niet meer op bed lag, b. ineens een kind thuis aan het schoolwerk moest zien te krijgen en c. inmiddels in staat was om een paar heilzame stappen buiten te zetten. Dat laatste met alle gevaarlijke risico’s van dien. Althans, volgens de berichten van de vele Corona-experts in mijn Facebook-nieuwsoverzicht, die mij deden geloven dat ik een gevaarlijke misdadiger was als ik ook maar één voet buiten mijn vertrouwde, veilige thuishaven zette.

Duidelijkheid

Gelukkig bracht zo rond die tijd onze premier een verlossende duidelijkheid, die alle massahysterie op sociale media voor mij van tafel veegde, middels een aantal heldere richtlijnen*:

1. Was je handen regelmatig
2. Hoest en nies in de binnenkant van je elleboog
3. Gebruik papieren zakdoekjes
4. Geen handen schudden
5. Blijf thuis als je verkoudheidsklachten krijgt
6. Houd 1,5 meter afstand van je medemens

Dat is niet zo moeilijk om na te leven, leek me. En ik was vooral blij dat ik weldegelijk naar buiten mocht om aan te sterken. Volgens doktersvoorschrift iedere dag een paar stappen meer, dus zo gezegd zo gedaan.

*) Tijdens het schrijven van dit blog zijn de regels wel wat aangescherpt, maar we mogen nog steeds die frisse neus halen.

Team Q en team X

Groot was dan ook mijn verbazing dat er twee groepen mensen tegenover elkaar kwamen te staan die één ding gemeen hebben: ze lezen de richtlijnen niet (goed). Team Q denkt dat we allemaal in quarantaine zitten en leest alleen de eerste twee woorden van regel 5. Team X bestaat uit leden die denken dat zij geen corona kunnen krijgen of verspreiden en derhalve helemaal niets lezen, of hooguit de eerste drie richtlijnen in acht nemen. Net als vroeger bij de schoolgym, pas ik in niet één team en sta ik met een klein groepje gelijkgestemden toe te kijken aan de zijlijn.

Ik wilde er eerst nog veel meer over schrijven, maar internet zit blijkbaar vol met mensen die dat veel beter kunnen. Ik laat beide teams in hun waarde en stap zelfs van de zijlijn af. Ik besteed mijn energie liever aan herstel, af en toe een paar stappen in de buitenlucht zetten en tekenen.

Dus… de tekening

Terug dus naar dat tekenen waar ik het hierboven over had. Tijdens mijn herstelperiode ontstond er gaandeweg steeds meer tijd om potlood en tekenpen te hanteren. Eindelijk zonder tijdsdruk, heel rustgevend en op eigen tijden creatief bezig zijn.

Een paar weken geleden zagen we de film ‘In the Heart of the Sea’. Een best aardige film over de scheepsjongen die de aanval van ‘Moby Dick’ op walvisjager de Essex overleefde. Het verhaal inspireerde mij tot het maken van een nieuwe pentekening die ik vandaag, op mijn laatste officiële hersteldag afrondde. Hersteld ben ik nog niet helemaal, maar die tekening is in ieder geval af. Verdere uitleg is overbodig.

Wat Moby Dick nou met Corona te maken heeft? Niks. Hoog tijd voor een corona-tekening dus, lijkt me. Wordt vervolgd…