Goede ideeën

Soms heb ik best wel goede ideeën, voor later als ik groot ben en ik een kunstenaar zou zijn. Ideeën in de categorie levenswerk. Ik heb (al dan niet digitale) vellen vol aantekeningen met al deze ingevingen. Aan inspiratie voorlopig geen gebrek.

Dubbelgangers

Ik zou bijvoorbeeld de hele wereld afstruinen om dubbelgangers te zoeken en deze vervolgens te portretteren. En dan niet per twee gelijkende, maar per twintig, of misschien wel tweehonderd. Want hoe vaak ik niet denk “wat lijkt hij/zij op ‘die en die’”? Misschien reis ik daar niet eens de hele wereld voor af, want ik zie ze bijna dagelijks, van die ‘mensen die ontzettend op iemand anders lijken’. Volgens mij bestaat er ook maar een aantal verschillende soorten mensen met specifieke uiterlijke kenmerken.

Als we Carl Jung moeten geloven, zijn er slechts 16 menstypes en volgens de Grieks-Armeense filosoof Gurdjieff zijn de uiterlijke kenmerken en basisgedrag verbonden aan de innerlijke eigenschappen. Als dat klopt, zijn er theoretisch gezien ook maar 16 uiterlijke types. Niet geheel ondenkbaar dat dit werkelijk zo is.

Springende honden en strenge schooljuffen

Ook zou ik een serie tekeningen maken van willekeurige patronen of vormen waar ik iets in zie. Je kent het vast wel: van die terrastafeltjes in natuursteenprint, waarbij de donkere lijnen net een springend hondje zijn. Of een wolk die op een krokodil lijkt. Patronen in tegels die een strenge schooljuf met knot en bril vormen. Ik zie ook regelmatig gezichten in voorwerpen en objecten en daar ben ik zeker niet de enige in, getuige de vele hashtags op sociale media in de trant van #iseefacesinthestrangestplaces (al sluit ik het niet uit dat je geen idee hebt waar ik naar refereer).

Het is best vermoeiend soms. Koffievlekken worden ontleed tot tropische bloemen en houtnerven veranderen voor mijn ogen in horrorachtige spoken. Ik ben altijd blij als ik ergens op een kraakhelder toilet zit met effen betegeling. Marmerprintjes en vage vlekken verlengen mijn toiletbezoek onnodig lang, omdat ik allerlei tafereeltjes ontwaar (“nee, ik heb niet gepoept, ik zag Mickey Mouse en een ijshoorntje met driebolletjes, daarom duurde het zo lang”).

Gespreksflarden

Een andere creatieve ingeving is om tekeningen te maken van gespreksflarden. In mijn vorige huis lag mijn slaapkamer aan de kant van weg/fietspad. De akoestiek tussen de huizen en rijen bomen was dusdanig, dat het leek of fietsers dóór mijn slaapkamer fietsten, in plaats van er onderlangs. Zo werd dat idee geboren.

De meeste gesprekken die ik via het slaapkamerraam opving, waren niet de moeite waard. Jongens over ‘lekkere wijven’. Wielrenners over bandenpech. Bejaarden over hun scootmobiel. Toch zaten er heus wel eens pareltjes tussen: echtelijke ruzies, burenroddels, tot zelfs intieme geheimen. Mensen blijken zich maar al te vaak onterecht  alleen, ongehoord en anoniem te wanen.

Misschien toch niet zo’n goed idee

Dat idee van de gespreksflarden ligt echt voor het grijpen om een keer uit te werken. Bijzonder fascinerend is het, wat mensen zoal onderling uitkramen. Ik ben geen nieuwsgierige en stiekeme  luistervink, je zult mij echt niet met een glaasje op de muur betrappen. De kunstfactor zit hem in het toeval, de gesprekken tussen mensen waaraan je niet ontkomt deze mee te luisteren.

Na afgelopen vrijdag begin ik echter te twijfelen aan het geniale van dit idee. Ik ben namelijk wel zo dat ik dan ook álles uitwerk wat ik opvang. De twijfel werd veroorzaakt in de tram, waar ik twee stoelrijen verwijderd zat van een stel vriendinnen van respectabele leeftijd. Twee gemoedelijk kwebbelende dames met een vrij luide stem.

Mevrouw Klets en mevrouw Knik

Het gesprek begon goed. Ik was getuige hoe mevrouw Klets (laat ik zo de dame definiëren die veruit het meest aan het woord was) aan mevrouw Knik (de vriendin die braaf knikte op alles wat haar werd medegedeeld) vertelde wat ze met haar kasten had gedaan.

Er werd uitgebreid uit de doeken gedaan hoe vol haar kasten pas nog waren. Uitpuilende planken en achteloos weggedrukte, overvolle dozen. Bakken vol poppen en poppenkleertjes, een oude klok, twee kapotte paraplu’s (ze had haar man al zo vaak tevergeefs gevraagd deze weg te doen, maar nee, ze waren nog te repareren), een incomplete racebaan en kleding zelfs nog uit de jaren ’80. Wekenlang was ze er zoet mee geweest. Maar nu zag het er weer piekfijn en geordend uit. Ze had het jaren eerder moeten doen.

De Grote Omslag

In mijn hoofd had ik inmiddels een prachtige schets gemaakt van haar overvolle kasten. Ik verkeerde al helemaal in de juiste sferen. Ik tekende in gedachten half kapotte, antieke poppen en zag voor mijn geestesoog openstaande lades met diverse vreemde prullaria.

Die creatieve stemming sloeg echter al snel om toen het gesprek een vloeiende overstap maakte naar ouderdomskwaaltjes. De Grote Omslag naar de meedogenloze keerzijde van ouder worden. De suikerziekte en nare hoestjes waren nog tot daaraan toe. Maar toen de teen van haar broer in beeld kwam, wenste ik mijzelf buiten gehoorsafstand.

Nog één halte

Met nog slechts één halte te gaan, kreeg ik nog net mee hoe de teen was gaan stinken en rotten, tot het vlees zwart was geworden. De dappere, doch domme man was begonnen aan een eigenhandige operatie met als doel het dode vlees te verwijderen. Uiteindelijk was hij op de eerste hulp geëindigd en gaat hij nu door het leven met drie tenen minder.

Gelukkig blijven ideeën bij mij doorgaans steken in het stadium ‘idee’. Dus vermoedelijk zal jullie de teentekening bespaard blijven. En als het toch ooit zover mag komen, is het misschien prettiger om het groen geworden gezicht van mevrouw Knik uit te beelden dan de teen van broeder Klets.