We leven in een droom – deel 2

Leestijd: 6 minuten

Drie blogs geleden schreef ik ‘We leven in een droom‘. Of liever gezegd: ik ontkrachtte deze (door filosofische en spirituele denkers gebezigde) bewering. Ik ging dieper in op het idee dat ons aardse leven wordt vergeleken met een droom, vanwege de illusoire aspecten. Niets is wat het lijkt, zo zie ik dat ook, maar ik neem uitspraken vaak letterlijk. In de video ‘You’re LIVING in a Dream’, die ik onderaan dit blog deel, wordt het wel iets beter uitgelegd, maar nog steeds vind ik de illusie van ons bestaan lastig te vergelijken met de droomtoestand tijdens onze slaap.

Er is echter ook een groep die de droomvergelijking op een andere manier toepast – een manier die ik beter begrijp. Daarover later in dit blog meer, eerst wil ik nog dieper ingaan op de illusie van het leven. Ik merk immers dat bij veel podcasts en interviews de kreet “we leven in een droom” maar al te makkelijk gebezigd wordt, terwijl ik me bij sommigen afvraag of ze echt begrijpen wat ze zeggen. Onlangs zat ik – naar aanleiding van zo’n podcast als hierboven beschreven – te mijmeren over ons illusoire bestaan. Eigenlijk is het best bizar hoe snel iets door ons als waarheid wordt aanvaard. Door het nieuws, door reclame, door roddels, maar vooral door onze subjectieve observatie. Ik moest daarbij denken aan een voorval uit mijn eigen archieven.

Karate

Ooit, in een ver verleden, was ik korporaal bij de marine. Ik was niet alleen een van de weinige vrouwelijke korporaals aan boord, ik was ook nog eens de jongste. Dat is een kwetsbare positie in een militaire mannenwereld. Ik grapte wel eens “pas op, ik kan karate”, wanneer de heren iets te vrijpostig deden. In mijn beleving was het overduidelijk een geintje, maar het ging er bij mijn mannelijke collega’s – mogelijk vanwege mijn Aziatische uiterlijk – in als zoete koek; wij mensen zijn ook zo makkelijk te manipuleren.

Natuurlijk vroegen ze me wel eens om een demonstratie. Dan blufte ik dat de vechtsport niet oneervol mocht worden toegepast, maar dat ik wel de karategroet kon laten zien. Ik improviseerde wat Oosterse handbewegingen en er was geen weg meer terug. Ik werd volledig op mijn woord geloofd. Een aantal deed mijn bewegingen zelfs braaf na. Wat begon als een flauwe grap, ging een eigen leven leiden en werd een vast gegeven: ‘Yukiko kan karate’.

Onterechte waarheid

Bovenstaande anekdote laat zien hoe makkelijk wij geloven in wat we voorgeschoteld krijgen. Dat gold ook voor mijzelf. Er zullen immers ook collega’s tussen hebben gezeten die mij in de waan lieten dat ze me geloofden. Zolang iets past binnen verwachtingen, overtuigingen en externe factoren, wordt het al snel een waarheid. We zien niet dat het slechts een bewerkte versie is. Perceptie creëert de wereld om ons heen, niet andersom.

Een voorbeeld in hetzelfde thema: ik kijk ook zo naar mijzelf bij de marine. Voor de buitenwereld had ik, zodra het uniform aanging, enig aanzien en respect. Een regelrechte illusie: het was niet meer dan een stuk stof met gouden knopen (en zelfs dat is niet echt wat het is), die verhulde hoe onzeker ik was. Met mij hadden ze geen oorlog kunnen winnen en ik weet zeker dat dit voor vele collega’s niet anders was. Maar hoeveel onterechte waarheden wij ook geloven, hoeveel illusies wij niet doorzien, het voelt voor mij anders dan een droombeleving.

Vijfde dimensie

Er is echter een totaal andere benadering van de droomvergelijking. Niet vanuit onze aardse ervaring, maar gezien vanuit een andere dimensie, de zogeheten vijfde dimensie. ‘Andere dimensie’ klinkt waarschijnlijk vaag en ik snap het ook als mensen hier afhaken. Tot nu toe ben ik meer een soort doorgeefluik van informatie* die ik in de loop der jaren heb opgedaan, het volgende schrijf ik echter niet vanuit kennis en wetenschap, maar vanuit mijn eigen beleving.

Met vijfde dimensie doel ik niet op de inmiddels (waarschijnlijk) elf wetenschappelijke dimensies die natuurkundigen hebben ontdekt – al zijn er wel raakvlakken. De vijfde dimensie is ook geen plek waar je naartoe kunt reizen, zoals men in sommige religies gelooft. Men vergelijkt het immers met de hemel, maar persoonlijk geloof ik niet in een Bijbels hemelrijk. Het is geen fysieke plek met een locatie, waar je met een verklaring omtrent gedrag heen mag.

Wat mensen bijvoorbeeld door middel van diepe meditatie, een NDE (Near Death Experience/Nabij Dood Ervaring), of geestverruimende middelen ervaren, is enkel een bewustzijnstoestand. Al wekt het woord ’toestand’ onterecht de suggestie van iets dat komt en gaat. Het is denk ik meer alsof er sluiers wegvallen van een toestand die in essentie onveranderd is. Binnen de spirituele wereld wijzen ze die toestand toe aan een hogere energetische trillingsfrequentie. Ik heb er geen verstand van, maar het klinkt logisch. Ik zie de vijfde dimensie dan ook als een verruimd bewustzijn.

*een kleine toelichting: mijn blogs zijn eigenlijk een weergave van mijn beleving en ‘zelfonderzoek’ in de afgelopen jaren. Dit zelfonderzoek laat ik zien aan de hand van opgedane informatie. Er zijn mensen die vinden dat zelfonderzoek niet gepaard moet gaan met kennis van ‘feiten’. Zij menen dat je voor zelfonderzoek niets moet doen en juist moet weglaten om toegang te krijgen tot je essentie. Dat ervaar ik zelf niet zo. Zonder alle kennis, informatie en andermans wijsheden was ik veel meer blijven hangen in de dagelijkse realiteit van ons bestaan en de identificatie met mij als persoon in deze wereld. De informatie die ik heb opgedaan, was nodig om te ‘her-kennen’ wat voor mij als waar voelt en het heeft deuren geopend die gesloten waren of op een kier stonden. Zoals hierboven geschreven nemen wij al gauw iets aan voor ‘waar’, maar bij het ‘ont-dekken’ van je Zelf, kom je erachter dat geen enkel weerwoord standhoudt.

Dit is zoals ik het zie

Non-duaal gezien is de vijfde dimensie niets anders dan een concept. Toch geloof ik dat wat men binnen non-dualiteit aanduidt als Het Ene/Bewustzijn/de Bron/Zelf hetzelfde is als wat men ervaart in de vijfde dimensie. Mijn idee hierover is geïnspireerd op eigen ervaringen en mijn fascinatie voor NDE’s**. In de vele verhalen van mensen die zijn teruggekeerd uit de dood (bijvoorbeeld door reanimatie) komen bijna altijd twee belangrijke ervaringen terug :

• we zijn allemaal één / energetisch met elkaar verbonden

• de bewustzijnstoestand na de dood voelt veel echter dan het aardse leven (het wordt veelal beschreven als thuiskomen); ons bestaan hier lijkt meer op een droom

In een droom heb je immers weinig tot geen invloed op de keuzes die je maakt. Tenzij je goed bent in lucide dromen en zelfs dat is slechts de suggestie van eigen keuze en invloed. Een droom is meer zoals kijken naar een film. Je speelt de hoofdrol, terwijl je geen werkelijke invloed hebt op het script. Wanneer je vanuit de vijfde dimensie naar ons aardse leven kijkt, zie je ook dat wij maar wat rollen spelen. De hoofdrol in je eigen film. Hoe het script verloopt, heb je geen invloed op, ook al lijkt dat wel zo. Oftewel: ‘we leven in een droom’.

**Zeer interessante materie en voer voor een nieuw blog

Kijktips:

‘We leven in een droom’ duidelijk uitgelegd:

Er staan vele NDE’s van mensen beschreven in boeken / als podcasts of video’s van interviews en ook eerder schreef ik al over dr. Eben Alexander. Maar voor wie een beknoptere samenvatting wil (ook de andere documentaires van Anthony Chene zijn interessant):